Śledź nas na:



Umorzenie postępowania. Przesłanki materialna i formalna

Art. 41, 42, 43 kodeksu karno-skarbowego

Art. 20 § 2 kodeksu karno-skarbowego - art. 75, 76 kodeksu karnego

 

Art 66 kodeksu karnego określa przesłanki, które muszą się zmaterializować:

  1. może nastąpić warunkowe umorzenie postępowania zarówno, gdy wina sprawcy czynu zabronionego, jak i jego społeczna szkodliwość nie są znaczne,

  2. okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości

  3. postawa sprawcy przed, jak i po popełnieniu czynu zabronionego - dotychczasowy sposób życia, współpraca z organami ścigania, współpraca z sądem, sposób odniesienia się sprawcy do pokrzywdzonego

  4. możliwość zastosowania instytucji probacyjnej odnosi się tylko do czynów, które nie są zagrożone karą wyższą niż trzy lata pozbawienia wolności

 

Art. 66 § 3 kodeksu karnego: istnieje rozwinięcie możliwości zastosowania warunkowego umorzenia postępowania. Odnosi się ono do sprawcy, który pojednał się z pokrzywdzonym, naprawił szkodę lub też ustalił sposób naprawienia szkody.

Gdy wystąpi jedna z tych sytuacji, przy jednocześnie pozostałych przesłankach materialnych możemy zastosować tę instytucję do sprawców, którzy popełnili przestępstwa zagrożone karą nieprzekraczającą 5 lat.

Na gruncie kodeksu karno-skarbowego instytucja warunkowego umorzenia postępowania recykuje art. 20 § 2 wynika z tej regulacji.

Na gruncie kodeksu karno-skarbowego przesłanki materialne i przesłanka formalna są identyczne.

W art. 41 § 1 kodeksu karno-skarbowego ogranicza możliwość zastosowania tej instytucji, czyli wyłącza sprawców określonych w art. 37 § 1 pkt 1, 3 i 5-7 kodeksu karno-skarbowego - osoby wobec których istnieje możliwość nadzwyczajnego obostrzenia kary oraz art. 38 § 2 kodeksu karno-skarbowego - możliwość zaistnienia tzw. wielkiej szkody.

Na gruncie kodeksu karno-skarbowego warunkowo umarzając postępowanie w związku z przestępstwem, w następstwie, którego nastąpiło uszczuplenie należności publicznoprawnej, a tej należności w trakcie postępowania nie uiszczono to sąd nakłada jednocześnie na sprawcę obowiązek uiszczenia tej należności.

Art. 41 § 1 i 2 - są to tylko modyfikacje na gruncie kodeksu karno-skarbowego warunkowego umorzenia postępowania

Art. 67 kk - sąd orzekając warunkowe umorzenie postępowania, na sprawcę nakładamy okres prób, wynosi on od 1 roku do 2 lat. Decyduje o tym sąd. Biegnie on od uprawomocnienia się orzeczenia. W okresie próby sprawca jest oddawany pod dozór kuratora, organizacji społecznej, czy osoby godnej w mniejszym stopniu zaufania (marginalnie).

Przesłanki wznowienia warunkowego umorzenia postępowania - przesłanki podjęcia - art. 68 kk + art. 41 § 3 kodeksu karno-skarbowego.

W art. 68 występują dwie grupy przesłanek podjęcia

Przesłanki obligatoryjne:

Sąd podejmuje warunkowe umorzenie postępowania, jeżeli sprawca w okresie próby popełnia przestępstwo za które zostaje skazany, przestępstwo to powinno być umyślne. Jest to jedyna przesłanka obligatoryjna.

Wniosek, który trafił do sądu o warunkowe umorzenie postępowania jest zastąpiony aktem oskarżenia (konwalidacja).

Przesłanki fakultatywne:

  • popełnienie przestępstwa nieumyślnego,
  • naruszenie przez sprawcę porządku publicznego i przestrzeganie norm określonych przez prawo,
  • nie wywiązywanie się przez sprawcę z nałożonych na niego obowiązków.

 

Kiedy nie można podjąć postępowania?

Postępowanie nie może zostać podjęte po upływie okresu próby i 6 m-cy - eliminuje podjęcie postępowania warunkowo umorzonego.

Warunkowe zawieszenie wykonania kary: kary ograniczenia wolności, grzywny i kary pozbawienia wolności.

Każdą karę możemy warunkowo zawiesić.

Art. 69 kk wskazał, że o ile w przypadku kary ograniczenia wolności, czy kary grzywny nie ma ograniczeń, co do wysokości kary, o tyle w przypadku kary pozbawienia wolności granica wynosi dwa lata.

Sankcja poniżej dwóch lat może być warunkowo zawieszona, zaś powyżej dwóch lat nie może, jest to przesłanka formalna.

Przesłanka materialna stwierdza, że taki sposób ukarania sprawcy: zrealizuje cele kary, ale również zapobiegnie powrotowi przez sprawcę do przestępstwa, istnieje tu zamiana jej zakresu na gruncie kodeksu karno-skarbowego.

Art. 41a kodeksu karno-skarbowego wprowadza dodatkowe ograniczenie do tej instytucji probacyjnej.

W § 1 jest wyraźnie powiedziane, że ta instytucja nie jest stosowana do sprawców, którzy uczynili z działalności przestępczej stałe źródło dochodów i do sprawców, którzy działali w strukturach grup zorganizowanych lub związku przestępczego - tylko do tych dwóch grup następuje ograniczenie osoby z punktu art. 37 § 1 pkt 2 i 5, ale jest to zasada nie absolutna.

W sytuacjach szczególnie uzasadnionych może być zastosowane warunkowe zawieszenie kary, ale co do zasady nie.



Zobacz także